Είχαν περάσει σχεδόν 3 χρόνια από την τελευταία φορά που είχαμε βρεθεί στα Ζαγοροχώρια, έναν προορισμό που πάντα θέλεις να ξαναεπισκεφτείς. Αυτή την φορά, αφορμή της πραγματοποίησης του συγκεκριμένου εκδρομικού, αποτέλεσε το ραντεβού που είχαμε δώσει με έναν φίλο μοτοσικλετιστή, τον Αχιλλέα από την Θεσσαλονίκη με το καινούργιο Suzuki V-strom 650.
Την Παρασκευή ξεκινήσαμε από Αθήνα, Καλαμάτα και Θεσσαλονίκη -ο Σάκης, ο Μανώλης και ο Αχιλλέας αντίστοιχα-, έχοντας δώσει ραντεβού στα Γιάννενα, στο σπίτι των πάντα φιλόξενων Γιώργου και Στεργιανής. Αν και ο Αχιλλέας δεν γνωριζόταν με τους υπόλοιπους, γρήγορα απέκτησε οικειότητα και η καλή παρέα με την κουβέντα κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Το ξενύχτι, όμως, δεν στάθηκε ικανό να αναβάλει τα σχέδιά μας για μια εκδρομή στα Ζαγοροχώρια την επόμενη μέρα. Ο ηλιόλουστος ανοιξιάτικος καιρός –πράγμα σπάνιο για τα δεδομένα των Ιωαννίνων- ανέβασε την εκδρομική μας διάθεση. Δυστυχώς οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του Γιώργου τον ανάγκασαν να μην μας ακολουθήσει…
Έτσι λοιπόν, οι υπόλοιποι ξεκινήσαμε με προορισμό τα Ζαγοροχώρια. Ακολουθώντας το εθνικό δίκτυο Ιωαννίνων – Κοζάνης, λίγο μετά το Καλπάκι (35χλμ.), βρήκαμε την διασταύρωση για «Αρίστη», όπου και στρίψαμε δεξιά. Οδηγώντας σε μια όμορφη διαδρομή μετά από μερικά χιλιόμετρα φτάσαμε στο παραδοσιακό, γραφικό χωριό της Αρίστης. Αποφασίσαμε να απολαύσουμε έναν καφέ στην μικρή πέτρινη πλατεία της με θέα τους χιονισμένους ορεινούς όγκους της Γκαμήλας (όρος Τύμφη). Πριν από αυτό όμως, κατηφορίσαμε στο μικρό γεφύρι του ποταμού Βοϊδομάτη, στο δρόμο Αρίστης – Πάπιγκου. Ο Βοϊδομάτης είναι ένα από τα καθαρότερα ποτάμια της Ευρώπης. Η ονομασία του προέρχεται από την σλαβική λέξη «voda» που σημαίνει νερό.
Μετά από καμιά ώρα, αφήσαμε την Αρίστη με προορισμό το γεφύρι του Κόκορη, που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό Δίλοφο. Την ώρα της αναχώρησης, συμπτωματικά, συναντηθήκαμε με 2 Γιαννιώτες μοτοσικλετιστές τον Θύμιο (Aprilia Tuono) και Ντίνο (Suzuki v-strom650). Τα παιδιά μας έδωσαν κάποιες πληροφορίες για την διαδρομή που θέλαμε να κάνουμε και συνεχίσαμε όλοι μαζί.
Το τοξωτό πέτρινο γεφύρι του Κόκορη αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της ηπειρώτικης παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Αφού βγάλαμε μερικές φωτογραφίες, συνεχίσαμε προς Τσεπέλοβο. Η άνετη διαδρομή πρόσφερε εντυπωσιακή θέα της ευρύτερης περιοχής. Λίγο μετά το Σκαμνέλλι, συναντήσαμε την αφετηρία του μονοπατιού που οδηγεί στο χωριό Βραδέτο.
Στο κεφαλοχώρι Τσεπέλοβο αποχαιρετίσαμε τους Γιαννιώτες και συνεχίσαμε με κατεύθυνση τον Γυφτόκαμπο. Τα χωριά από το γεφύρι του Κόκορη μέχρι το Τσεπέλοβο παρουσιάζουν την κλασσική ομορφιά και αρχιτεκτονική των Ζαγοροχωρίων, πλην όμως δίνουν την αίσθηση πως δεν είναι τόσο τουριστικά ανεπτυγμένα όπως το Πάπιγκο ή την Αρίστη. Η βλάστηση είναι λιγότερη και απουσιάζουν τα μεγάλα πλατάνια.
Λίγο μετά το Τσεπέλοβο, όμως, η διαδρομή «μπαίνει» μέσα σε ένα μαγευτικό δάσος από πανύψηλα άγρια πεύκα. Σε πολλά σημεία ο δρόμος ακολουθούσε την κοίτη κάποιου παραπόταμου του Βοϊδομάτη, τα κρυστάλλινα νερά του οποίου προέρχονταν από τις χιονισμένες κορυφές του όρους Τύμφη. Σε πολλά ανήλια κομμάτια της διαδρομής συναντούσαμε χιόνια και πολλούς μικρούς χείμαρρους. Ήταν πολλές οι φορές που θέλαμε να σταματήσουμε για να απολαύσουμε το τοπίο… και φυσικά σε κάποιες από αυτές ήταν αδύνατον να αντισταθούμε.
Στην τοποθεσία «Γυφτόκαμπος» βρίσκεται η Σαρακατσάνικη Στάνη. Πρόκειται για μια περιφραγμένη έκταση μέσα στο κατάφυτο δάσος που φιλοξενεί ειδικά διαμορφωμένες καλύβες, στις οποίες οι Σαρακατσάνοι έχουν κάνει μια προσπάθεια να αποτυπώσουν τον νομαδικό τρόπο ζωής τους. Πραγματικά ενδιαφέρον…
Οδηγώντας με κατεύθυνση το Βρυσοχώρι, φτάσαμε στο χωριό Ηλιοχώρι. Από τους Γιαννιώτες είχαμε ενημερωθεί σχετικά με την ύπαρξη ενός καταρράκτη. Όπως ήταν φυσικά αναμενόμενο δεν αντισταθήκαμε στην πρόσκληση στο να τον επισκεφτούμε. Με τις μοτοσικλέτες φτάσαμε μέχρι την όμορφη πέτρινη εκκλησία του χωριού. Από εκεί και πέρα ξεκινούσε ένα μονοπάτι που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι βατό. Σε κάποια σημεία του γίνεται κουραστικό. Μετά από περίπου 25-30 λεπτά καταφέραμε να φτάσουμε στον καταρράκτη… το θέαμα ήταν εντυπωσιακό! Καθίσαμε για αρκετή ώρα χαζεύοντας τα ορμητικά νερά να πέφτουν από ύψος περίπου 20-30 μέτρων. Δεν θέλαμε να ξεκολλήσουμε… Πήραμε την δύσκολη απόφαση της αναχώρησης, εφοδιασμένοι με αρκετή υπομονή καθώς μας περίμενε ανηφόρα!!!
Συνεχίσαμε για τα επόμενα 4χλμ. μέχρι το Βρυσοχώρι. Από εκεί και πέρα ξεκινούσε ένας καινούργιος –προσφάτως- ασφαλτοστρωμένος δρόμος που οδηγούσε στο Παλαιοσέλλιο (10χλμ.). Η μορφολογία της περιοχής με τα πολλά νερά έχουν δημιουργήσει προβλήματα στο συγκεκριμένο τμήμα της διαδρομής, γεγονός που επιβεβαιωνόταν από τις πολλές κατολισθήσεις/καθιζήσεις που συναντήσαμε. Σε κάποιο σημείο της είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε την εντυπωσιακή θέα του ποταμού Αώου.
Στο Παλαιοσέλλιο στρίψαμε αριστερά με κατεύθυνση την Κόνιτσα (35χλμ.) ακολουθώντας μια ελικοειδή διαδρομή με πλούσια βλάστηση αποτελούμενη από ψηλά άγρια πεύκα. Ήταν μοναδικό το τοπίο καθώς τα πεύκα κάλυπταν τις απότομες βραχώδεις πλαγιές της Τύμφης. Έχοντας διανύσει περίπου 160χλμ. από τα Γιάννενα (ευτυχώς είχαμε προνοήσει και είχαμε ανεφοδιαστεί με καύσιμα), φτάσαμε στην Κόνιτσα. Χωρίς να κάνουμε στάση –εξαιτίας του ότι ο Γιώργος μας περίμενε στα Γιάννενα για φαγητό- οδηγήσαμε στην άνετη διαδρομή Κόνιτσας-Ιωαννίνων για τα τελευταία 65χλμ.
Το βραδάκι μας βρήκε να τρώμε μπροστά στην λίμνη Παμβώτιδα, στο μόλο των Ιωαννίνων και να συζητούμε γιατί άλλο;;;… για την όμορφη διαδρομή που είχαμε κάνει. Για μια ακόμα φορά σκεφτόμουν πως ποτέ δεν μπορείς να πεις πως έχεις γνωρίσει καλά τα Ζαγοροχώρια…
