Με την ευκαιρία της αργίας του Πάσχα με επισκέφτηκε ο Σάκης στην Μεσσηνία. Ο καλός καιρός αποτέλεσε μόνο την αφορμή να πραγματοποιήσουμε ένα εκδρομικό στην ευρύτερη περιοχή, με τελικό προορισμό τον Γιώργο Ζ. στο Ναύπλιο. Έχοντας κάνει αρκετές διαδρομές στην Πελοπόννησο –και ειδικότερα στην Μεσσηνία- φάνταζε σχεδόν αδύνατον να «ανακαλύψουμε» κάτι καινούργιο… Στο τέλος όμως της ημέρας, η άποψή μας είχε αλλάξει…
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Την Κυριακή του Πάσχα μας επισκέφτηκαν οι φίλοι Ρουμάνοι μοτοσικλετιστές από το Brasov, o Mihai, η Christina, ο Marcel και η Bianca. Αποτελούν μέλη μιας ολιγάριθμης ταξιωτικής - μοτοσικλετιστικής ομάδας, το Touring Team Brasov. Γνωριζόμαστε 3 χρόνια και η γνωριμία μας ήταν εντελώς τυχαία. Στο ταξίδι που είχαμε πραγματοποιήσει στην χώρα τους τον Οκτώβριο του 2010, μας είχαν φιλοξενήσει, κάνοντας μας να νιώσουμε σαν το σπίτι μας. Με αφορμή το ταξίδι τους στην Ελλάδα, η επίσκεψή τους στην Μεσσηνία ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιη… Με χαρά λοιπόν τους καλωσορίσαμε στα μέρη μας!
Την επομένη του Πάσχα σχεδίαζαν να κινηθούν νοτιότερα, οπότε και ήθελαν να ξυπνήσουν νωρίς. Ήταν μια καλή ευκαιρία και για εμάς να σηκωθούμε προκειμένου να έχουμε αρκετό χρόνο μπροστά μας μέχρι να νυχτώσει. Καταλήξαμε να φύγουμε κατά τις 11.30πμ. με κατεύθυνση προς βορρά. Στο σχέδιο μας ήταν να οδηγήσουμε μόνο σε δευτερεύον επαρχιακό δίκτυο, διανύοντας όσο τον δυνατόν περισσότερα «ορεινά» χιλιόμετρα.
Ως πρώτο προορισμό επιλέξαμε το κάστρο του Μίλα, που βρίσκεται περίπου 7χλμ. δυτικά του Μελιγαλά. Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την διαδρομή μέσω Τρικόρφου – Αρχαίας Μεσσήνης – Λακωνικής Πύλης (περίπου 40χλμ.), που είναι περισσότερο ενδιαφέρουσα σε σχέση με αυτή Μεσσήνης – Μελιγαλά. Ο δρόμος διασχίζει ελαιώνες αλλά και περιοχές χαμηλής βλάστησης. Η ποιότητά του είναι σχετικά καλή με αρκετές στροφές. Περνώντας το χωριό της Αρχαίας Μεσσήνης –και ακολουθώντας την σήμανση για Λακωνική Πύλη- είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε από ψηλά στην εντυπωσιακή θέα του θεάτρου, του σταδίου, του ασκληπιείου της αρχαίας πόλης.
Συνεχίζοντας στην κατηφορική διαδρομή, περάσαμε δίπλα από την όμορφη Μονή Βουλκάνου και βγήκαμε στο χωριό Βαλύρα. Από εκεί κατευθυνθήκαμε προς Μελιγαλά και λίγο μετά το κέντρο της κωμόπολης, στρίψαμε αριστερά ακολουθώντας της πινακίδες για «Πηγάδα», «Μίλα», «Κάστρο». Περίπου 1,5χλμ. περάσαμε δίπλα από το «αμφιλεγόμενο» μνημείο της Πηγάδας, όπου κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση. Εν συνεχεία προχωρήσαμε για Μίλα. Το ομώνυμο φρούριο βρίσκεται περίπου 2-3χλμ.πριν το χωριό, σε έναν οικισμό που ονομάζεται Κάστρο.
Το κάστρο του Μίλα είναι ένα μικρό φρούριο χτισμένο σε σημείο στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο του μεσσηνιακού κάμπου στα βόρεια. Εντάσσεται σε μια σειρά μικρότερων κάστρων που κατασκευάστηκαν σε σημαντικές θέσεις προκειμένου να ελέγξουν τις μεσαιωνικές οδούς και να επιβεβαιώσουν την τοπική κυριαρχία των φράγκων φεουδαρχών.
Μόλις φτάσαμε ο δρόμος σταματούσε σε ένα μικρό αλώνι περίπου 100-200μ. πριν το κάστρο, όπως μας πληροφόρησαν κάποιοι κάτοικοι. Έτσι λοιπόν, αφήσαμε τις μοτοσικλέτες και ανεβήκαμε στην κορυφή του λόφου. Το κάστρο προσφέρει μια μοναδική πανοραμική θέα της περιοχής, γεγονός που επιβεβαιώνει πόσο σημαντική ήταν η θέση του. Οι εναπομείναντες μισογκρεμισμένοι πύργοι του στέκουν ως απομεινάρια της παλιάς δόξας του…
Επιστρέψαμε προς τον Μελιγαλά και από εκεί κατευθυνθήκαμε βόρεια προς Διαβολίτσι (9χλμ.). Μόλις φτάσαμε, ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Αγ. Θεοδώρα (20χλμ.) και Δεσσύλα (4χλμ.). Μετά από 2χλμ. –περίπου- συναντήσαμε το χωριό Παραπούγκι. Τυχαία είχα ακούσει για την ύπαρξη ενός καταρράκτη. Όντως με το που μπήκαμε στο χωριό συναντήσαμε την πινακίδα που οδηγούσε προς αυτόν, μέσω ενός πεζόδρομου, που τον διασχίσαμε με τις μοτοσικλέτες. Φτάνοντας μείναμε με το στόμα ανοιχτό… Σε ένα κατάφυτο σημείο αποτελούμενο από ψηλά δέντρα, βρίσκεται ένας καταρράκτης 5-6 μέτρων. Μάλιστα ο καταρράκτης εκβάλει μέσα σε ένα μικρό άνοιγμα των βράχων! Οι αδιάβροχες μπότες μας επέτρεψαν να περπατήσουμε μέσα στο νερό για να φτάσουμε κοντά στον καταρράκτη… το θέαμα ήταν μοναδικό!!! Καθίσαμε για αρκετή ώρα απολαμβάνοντας το τοπίο.
Όταν ήρθε η ώρα να αναχωρήσουμε –με δυσκολία- συνεχίσαμε προς Δεσσύλα. Από εκεί και πέρα, ο δρόμος ανηφόριζε και μέσω μια ελικοειδούς διαδρομής διασχίσαμε το χωριό Καρνάσι, με τα χαρακτηριστικά μοντέρνα αγάλματα που το στολίζουν σε διάφορα σημεία του. Από το χωριό μπορείς να απολαύσεις την πανοραμική θέα του μεσσηνιακού κάμπου…
Λίγο μετά το Καρνάσι και αφού περάσαμε ένα σημείο του δρόμου με υψόμετρο 800μ. συνεχίσαμε σε μια κατάφυτη –από πλατάνια- περιοχή μέχρι το Δασοχώρι. Ο συγκεκριμένος δρόμος ασφαλτοστρώθηκε σχετικά πρόσφατα και την ύπαρξή του δεν είναι ευρέως γνωστή. Το τοπίο είναι εντυπωσιακό και οι άνετες στροφές κάνουν την οδήγηση απολαυστική! Περάσαμε το ορεινό και γραφικό Δασοχώρι για να καταλήξουμε στο εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας.
Από την τελευταία φορά που βρέθηκα στο μέρος έχουν πραγματοποιηθεί αρκετές αλλαγές, τόσο στον περιβάλλοντα χώρο της μικρής εκκλησίας, όσο και στους δρόμους πρόσβασης. Μέσα από ένα πλατανόδασος βρίσκεται το μικρό εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας. Στους περισσότερους είναι γνωστό για το «περίεργο» φαινόμενο που παρουσιάζει: 12 πανύψηλα πλατάνια υψώνονται πάνω από την Αγία Θεοδώρα, οι κορμοί των οποίων ξεκινούν από το μικρό κτίσμα που δεν ξεπερνά τα 10 τετραγωνικά! Παρατηρώντας το, το εντυπωσιακό είναι πως δεν μπορείς να καταλάβεις που μπορεί να βρίσκονται οι ρίζες των τεράστιων αυτών δέντρων! Σου δίνεται η εντύπωση πως ξεφυτρώνουν μέσα από τους τοίχους!!! Δεν γνωρίζω να σας πω για την ιστορία του. Αν δεν κάνω λάθος συνδέεται με ανακάλυψη κάποιας εικόνας της ομώνυμης αγίας που βρέθηκε στην τοποθεσία. Ακριβώς κάτω από το μικροσκοπικό αυτό κτίσμα, αναβλύζει πόσιμο, δροσερό νερό.
Αφού απολαύσαμε για αρκετή ώρα το θέαμα, αποφασίσαμε να φάμε κάτι στην ταβέρνα που βρίσκεται λίγο παρακάτω, κάτω από τα πλατάνια και δίπλα στο ποτάμι. Κατά τις 4.30μμ. είχε φτάσει η ώρα να αναχωρήσουμε.
Ξεκινήσαμε με κατεύθυνση προς Μεγαλόπολη (30χλμ.). Μπήκαμε στην πόλη και από εκεί συνεχίσαμε προς Καρύταινα. Περίπου 2χλμ. αργότερα, βρεθήκαμε στον κόμβο για Νέα Εκκλησούλα – Λυκόχια. Ο δρόμος οδηγούσε στο Χρυσοβίτσι (22χλμ.), μέσω μιας εκπληκτικής ορεινής ελικοειδούς διαδρομής. Δυστυχώς οι πυρκαγιές του 2007, είχαν καταστρέψει ένα μεγάλος μέρος του ελατόδασους, κυρίως μετά το χωριό Λυκόχια. Παρόλα αυτά, μόλις περάσαμε το υψηλότερο σημείο της 1.150μ. συναντήσαμε τα πρώτα «διασωθέντα» έλατα και γρήγορα «χωθήκαμε» μέσα στο πυκνό ελατόδασος στο οροπέδιο του Χρυσοβιτσίου, κάνοντας πολλές στάσεις για να απολαύσουμε και να φωτογραφήσουμε το μαγευτικό τοπίο!
Περάσαμε το ιστορικό χωριό Χρυσοβίτσι και συνεχίσαμε προς Τρίπολη (22χλμ.). Η ώρα πλησίαζε 6μμ. Κάτι το χθεσινό ξενύχτι, κάτι το φαγητό, είχαμε αρχίσει να νυστάζουμε. Ήταν η κατάλληλη στιγμή για καφέ. Ποιο ήταν το καταλληλότερο μέρος στην περιοχή που βρισκόμασταν…;;; Το καφενείο του Γιώργου και της Βίκυς στα Άνω Δολιανά! Χωρίς δεύτερη σκέψη αναχωρήσαμε προς τα εκεί…
Τα παιδιά χάρηκαν που μας είδαν και καθώς δεν μας περίμεναν η έκπληξη ήταν μεγαλύτερη. Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και η ώρα να πλησιάζει 8μμ. όταν πήραμε την απόφαση να αναχωρήσουμε προς τον τελικό προορισμό της ημέρα, το όμορφο Ναύπλιο. Ακολουθώντας, λοιπόν την διαδρομή του Κολοσούρτη (70χλμ.) κατά τις 9.30μμ. βρισκόμασταν στον φιλόξενο Γιώργο Ζ. συζητώντας όλα όσα όμορφα είχαμε δει κατά την διάρκεια της εκδρομής… Για μια ακόμα φορά συνειδητοποιήσαμε πως όσο καλά και αν γνωρίζουμε ένα μέρος, πάντα κάτι όμορφο μπορείς να ανακαλύψεις…
