Η ιστορία ξεκινά κάπως έτσι… Ναύπλιο, Φεβρουάριος, στο φιλόξενο σπίτι του Γιώργου Ζ, λίγο πριν την κοπή πίτας του MRC για το 2010. Εκεί τίθεται το θέμα της Ετήσιας Συνάντησης και της απαίτησης του Άρη, να γίνει στην Κρήτη, θέμα λίγο δύσκολο και λόγω αποστάσεως, αλλά και υποχρεώσεων του καθενός. Μετά από διαβουλεύσεις, προκειμένου να βρούμε την μέρα που θα βόλευε τους περισσότερους, καταλήξαμε στο ΣΚ της πρωτομαγιάς. Το σχέδιο ήταν να θολώσουμε τα νερά. Το να πάμε στην Κρήτη και να βρεθούμε άλλη μια φορά όλοι μαζί, παρέα με τον Άρη και την Άντα ήταν χαρά και επιθυμία όλων, το να εμφανιστούμε όμως ξαφνικά χωρίς να γνωρίζουν τίποτα για την επικείμενη επίσκεψη αποτελούσε πρόκληση. Καταστρώθηκε λοιπόν το σχέδιο «Καλάβρυτα», μια υποτιθέμενη εκδρομή σε κείνα τα μέρη, προκειμένου να αποπροσανατολίσουμε τους Κρήτες φίλους. Προσδοκία όλων ήταν να δούνε τα μάτια του Άρη να λάμπουν.
Το ραντεβού ορίσθηκε για Παρασκευή 30 Απριλίου το βράδυ στο λιμάνι του Πειραιά. Πρώτοι έφθασαν ο Αχιλλέας και η Τριάδα από Θεσσαλονίκη, ο Μιχάλης από Πρέβεζα και ο Γιώργος και η Στεργιανή από Γιάννενα. Σε λίγο έφθασαν ο Αποστόλης, ο Μανόλης, ο Γιώργος Ζ, ο Νίκος, ο Σάκης, ο Στρατής, ο Γιάννης και η Ιωάννα και ο Δημήτρης. Παρόλο το ευχάριστο κλίμα μέσα στο καράβι, το Ηράκλειο αργούσε να φανεί.
Κατά τις 6.30, ξημερώματα Σαββάτου, το πλοίο έδεσε στο λιμάνι του Ηρακλείου. Αποβιβαστήκαμε και -αφού σχηματίσαμε φάλαγγα- ξεκινήσαμε για το Side Stand Bar , το μαγαζί του Άρη. Συναντήσαμε τον Άρη και την Άντα στην κεντρική πλατεία του Ηρακλείου, σε παρακείμενο καφέ. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια την έκφραση του Άρη όταν συνειδητοποίησε ότι η ομάδα των μοτοσικλετών που έβλεπε στο βάθος να πλησιάζει, ξαφνικά σταμάτησε μπροστά του και τα κράνη, οι μηχανές, οι σιλουέτες του θύμιζαν κάτι χωρίς να μπορεί να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Ανάμεικτα συναισθήματα χαράς, έκπληξης, ενθουσιασμού. Όταν βγάλαμε τα κράνη και άρχισαν οι εναγκαλισμοί, μας «καλωσόρισε» με το δικό του μοναδικό τρόπο.
Επιθυμία όλων να πάμε στο Side Stand Bar , μιας και από όταν άρχισε να λειτούργει κάνεις μας δεν το είχε επισκεφτεί μέχρι τότε. Το μαγαζί 7.30 το πρωί ξανάνοιξε φώτα, η μουσική άρχισε πάλι να παίζει, τα ποτά γέμιζαν τα ποτήρια και σε τακτά χρονικά διαστήματα ο Άρης συνέχιζε το «καλωσόρισμα» , όπως μόνο αυτός ξέρει, ολόχαρος όπως μου είπε το βράδυ ο γείτονας του, για την άφιξη μας. Εδώ θέλω να αποκαλύψω ότι παρόλο που το μαγαζί έχει άποψη και ταυτότητα, παίζει καθαρά rock μουσική, εκείνο το πρωί ακούστηκαν και λαϊκά κομμάτια και το μοναδικό γεγονός που ίσως δεν πρόκειται να ξανασυμβεί, έπεσαν στο πάτωμα 60 πανέρια γαρίφαλα (!!!), για τα όποια είχαν φροντίσει ο Γιώργος Ζ και ο Νίκος.
Φύγαμε από το Ηράκλειο για να πάμε στις Κάτω Γούβες, 18 περίπου χιλιόμετρα ανατολικά , όπου βρίσκεται το σπίτι των παιδιών, κτισμένο μέσα στο πράσινο και την ηρεμία της εξοχής. Άλλοι έστησαν σκηνές, άλλοι βολεύτηκαν μέσα στο σπίτι, δεν είχε σημασία άλλωστε το πώς μπροστά στο ότι βρισκόμασταν εκεί και κατά της έντεκα το πρωί του Σαββάτου κοιμηθήκαμε για Παρασκευή βράδυ.
Αργά το απόγευμα και αφού ανασυγκροτήσαμε δυνάμεις, κατεβήκαμε στην παραλία του χωριού, για καφεδάκι. Ο καιρός ήταν ήδη καλοκαιρινός και η θέα της θάλασσας μοναδική. Αργότερα στη Χερσόνησο μετά το φαγητό, πήγαμε για μια βολτίτσα στην παραλία του χωριού. Σάββατο βράδυ, πλέον, συγκεντρωθήκαμε στο Side Stand Bar που όλα προμήνυαν μια βραδιά αξέχαστη. Το μαγαζί γεμάτο ασφυκτικά και το κέφι της παρέας στο ψηλότερο σημείο. Το βράδυ εκείνο είχε γενέθλια και η Στεργιανη και καθώς δεν υπήρχε μέριμνα για κάτι πιο οργανωμένο, έσβησε μια αυτοσχέδια τούρτα παγωτό από διπλανό κατάστημα. Για άλλη μια φορά η ανατολή του ηλίου μας βρήκε έξω από το μαγαζί, να προσπαθούμε να μαζέψουμε δυνάμεις για να επιστρέψουμε στο σπίτι. Μια απαραίτητη στάση για ένα «βρώμικο» και ξανά στο δρόμο που φωτιζόταν από το φως του ηλίου, που σιγά – σιγά ανέβαινε όλο και πιο ψηλά.
Την Κυριακή το απόγευμα , μετά το φαγητό πλησίαζε η ώρα της επιστροφής. Η παρέα χωρίστηκε καθώς άλλη θα επέστρεφαν την ίδια μέρα και κάποιοι άλλοι την επομένη. Η ώρα του αποχαιρετισμού δύσκολη, όπως κάθε φορά. Η συγκίνηση μεγάλη, τα λόγια ανύπαρκτα. Οι μίζες των μηχανών νωχελικά άρχισαν να περιστρέφουν τους κινητήρες, το γκάζι βαρύ προς το δρόμο του λιμανιού. Έντονη ήταν η κούραση από όλη την εκδρομή, όμως την ξεχνάς όταν στο μυαλό σου φέρνεις τα φωτισμένα πρόσωπα του Άρη και της Άντας και τη χαρά που καταφέραμε να τους δώσουμε με αυτή την εκδρομή – έκπληξη. Κάποια πράγματα συμβαίνουν μόνο μια φορά και έχουν επιτυχία όταν είναι απρόβλεπτα, εν αναμονή λοιπόν των καλύτερων που έπονται.
Μοτοσικλετιστές : Μανώλης, Σάκης, Γιώργος, Άρης, Νίκος, Γιάννης, Δημήτρης, Αποστόλης, Γιώργος Ζ., Αχιλλέας (Honda Varadero1000), Στρατής (Kawasaki z1000), Μιχάλης (Yamaha TDM900).
Συνεπιβάτες : Άντα, Στεργιανή, Ιωάννα, Τριάδα
Φωτογραφίες : Μανώλης, Γιώργος.
Κείμενο: Γιώργος