Μια συνηθισμένη ερώτηση σε όσους έχουν βρεθεί στον Έβρο είναι: «Στο δάσος της Δαδιάς πήγες;…». Δεν είναι τυχαίο καθώς αποτελεί έναν από τους δημοφιλέστερους προορισμούς της περιοχής. Απέχει περίπου 60χλμ από την Αλεξανδρούπολη και περίπου 6χλμ. από τον εθνικό δρόμο Αλεξανδρούπολης – Σουφλίου.
Ξεκινήσαμε κατά το μεσημέρι, καθώς η βροχή των δύο προηγούμενων ημερών είχε ρίξει κάπως την θερμοκρασία . Το πρόγραμμα της ημέρας συμπεριλάμβανε πεζοπορία μέσα στο δάσος, οπότε περιμέναμε να «ζεστάνει» λίγο η μέρα. Φτάνοντας στο χωριό Δαδιά, ακολουθήσαμε την σήμανση που οδηγούσε στο δάσος. Ο δρόμος κατέληγε στο Κέντρο Πληροφόρησης Δαδιάς (τηλ. 25540 32209). Αφήσαμε τα περιττά ρούχα και φορέσαμε τα απαραίτητα για περπάτημα.
Στις εγκαταστάσεις –εκτός από ένα αναψυκτήριο- υπάρχει μια μικρή αίθουσα στην οποία μπορεί κανείς να βρει πληροφορίες που αφορούν την χλωρίδα – πανίδα του δάσους, αλλά και την ιστορία του χωριού της Δαδιάς. Πέρα από αυτό σε τακτά χρονικά διαστήματα γίνεται οπτικοακουστική παρουσίαση, ώστε ο επισκέπτης να μπορέσει να πάρει μια ιδέα.
Η οικολογική σημασία του δάσους είναι τεράστια. Στην προστατευόμενη περιοχή των 73.000 στρεμμάτων φιλοξενείται ένας μεγάλος και ποικίλος πληθυσμός αρπακτικών και ερπετών. Ταυτόχρονα βρίσκουν καταφύγιο περισσότερα από 120 είδη πουλιών που σε ορισμένες περιόδους μπορούν να φτάσουν συνολικά τα 227 είδη.
Αυτό που κάνει όμως ξεχωριστό το συγκεκριμένο δάσος είναι τα αρπακτικά πουλιά. Έχουν παρατηρηθεί τα 36 από τα 38 είδη που υπάρχουν στην Ευρώπη, μεταξύ αυτών οι σπάνιοι μαυρογύπες, όρνια, χρυσαετούς, βασιλαετούς και αετογερακίνες. Δυστυχώς θα χρειαστεί αρκετή όρεξη, υπομονή, αλλά κυρίως τύχη για να μπορέσει κάποιος να δει τα αρπακτικά. Σε ένα σημείο μέσα στο δάσος, σε ένα ξέφωτο, έχει διαμορφωθεί ένας χώρος –η λεγόμενη «ταΐστρα»- όπου εφοδιάζεται τακτικά με νεκρά ζώα. Ίσως εκεί –και κυρίως στην αρχή της Άνοιξης- θα έχει την ευκαιρία να παρατηρήσει τα σπάνια αυτά ζώα. Σε μακρινή απόσταση, σε ένα ξύλινο μικρό κτίριο έχει διαμορφωθεί ένα παρατηρητήριο όπου έχει θέα την «ταΐστρα» με την βοήθεια κιαλιών.
Υπάρχουν 2 τρόποι να φτάσεις στο παρατηρητήριο: (α) με ειδικό όχημα του Οικοτουριστικού Κέντρου, πληρώνοντας ένα εισιτήριο, (β) με τα πόδια, μέσω ενός σηματοδοτημένου μονοπατιού. Εμείς επιλέξαμε την να κάνουμε πεζοπορία, γεγονός που μας έδωσε την ευκαιρία να απολαύσουμε το τοπίο. Αφού δώσαμε τα στοιχεία μας σε μια υπάλληλο, ξεκινήσαμε ακολουθώντας τα πορτοκαλί σημάδια στους κορμούς των δέντρων. Η διαδρομή ήταν πολύ ευχάριστη και άνετη. Ακολουθεί μονοπάτι που περνάει μέσα από ώριμα πευκοδάση μαύρης και τραχείας πεύκης, βελανιδιές, ξέφωτα καθώς και ρεματιές. Η διάρκειά της είναι περίπου 50-60 λεπτά και η απόσταση που διανύεις περίπου 2.700μ. Πάντως το τοπίο δεν σε αφήνει να αισθανθείς κούραση.
Στο παρατηρητήριο ευτυχώς δεν συναντήσαμε κόσμο, πέρα από έναν φοιτητή ορνιθολογίας που μας έδωσε και κάποιες χρήσιμες πληροφορίες. Είχαμε την τύχη να δούμε έναν Ασπροπάρη (αιγυπτιακό γύπα) στην ταΐστρα. Μετά από αρκετή ώρα πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Αυτή την φορά από το μονοπάτι με την κίτρινη σήμανση. Λίγο πιο σύντομο από το προηγούμενο, η απόστασή του ήταν περίπου 2100μ. και η διάρκειά του περίπου 45 λεπτά. Η διαδρομή ήταν ελαφρώς κατηφορική και ευχάριστη.
Αφήσαμε το Οικοτουριστικό Κέντρο και περνώντας μέσα από το χωριό ακολουθήσαμε τις πινακίδες για «Χώρος Αναψυχής Κατραντζήδων» (9χλμ). Το χωριό Κατραντζήδες ήταν ένα παλιό τουρκικό χωριό, που πλέον έχουν απομείνει μόνο κάτι σωροί πέτρες για να το θυμίζουν. Στις μέρες μας έχει διαμορφωθεί ένας όμορφος χώρος, μέσα σε μια κατάφυτη περιοχή, όπου ένας γυναικείος σύλλογος διατηρεί ένα αναψυκτήριο. Κυρίως τα σαββατοκύριακα μπορεί κανείς να απολαύσει νόστιμες τοπικές πίτες. Δυστυχώς εμείς δεν σταθήκαμε τυχεροί. Πάντως ο χώρος είναι πολύ όμορφος για μια μονοήμερη εκδρομή που θα μπορούσε να συνδυαστεί με ψήσιμο. Η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν εκπληκτική.
Συνεχίσαμε για Σουφλί. Περίπου 4χλμ. πριν την κωμόπολη βρήκαμε μια ταβέρνα όπου σταματήσαμε και δοκιμάσαμε τοπικές νοστιμιές, σε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον. Έχοντας πλέον νυχτώσει και η θερμοκρασία να θυμίζει μάλλον χειμώνα, ξεκινήσαμε για Φέρες. Στο πέρασμα που κάναμε από το Σουφλί, μάλλον δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε κάποια από τα αξιοθέατα που φιλοξενεί. Παρόλα αυτά πήραμε μια γεύση της χαρακτηριστικής τοπικής αρχιτεκτονικής.
Στο δρόμο της επιστροφής, αυτό που σκεφτόμουν είναι πως ο Έβρος κρύβει πολλές ομορφιές που θέλουν αρκετές μέρες παραμονής για να τις ανακαλύψεις…
