Το 2013 ήταν η χρονιά των Βαλκανίων! Αυτή την φορά επισκεφτήκαμε το δυτικό τμήμα τους και ειδικότερα το Μαυροβούνιο, την Κροατία, την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, την Σερβία, ενώ η Αλβανία και τα Σκόπια, αποτέλεσαν 2 χώρες που διασχίσαμε βιαστικά. Συνολικά βρισκόμασταν στο δρόμο για 15 μέρες και διανύσαμε 4.240χλμ., θεωρώντας ως σημείο έναρξης-λήξης την Αθήνα.
(495χλμ.)
Οι 3 νότιοι συμμετέχοντες (Μανώλης, Γιώργος, Στράτος) δώσαμε ραντεβού 40χλμ. έξω από την Αθήνα (στον ΣΕΑ Σείριου), αργά το μεσημέρι της Κυριακής. Στον δρόμο βρεθήκαμε κατά τις 5μμ και με πολλή όρεξη ξεκινήσαμε προς βορρά. Η αλήθεια είναι πως αυτός ο αυτοκινητόδρομος προς Θεσσαλονίκη μας ήταν πολύ βαρετός και μονότονος. Παρόλα αυτά η προσμονή του ταξιδιού μας έκανε να μην το σκεφτόμαστε!!!
Κατά τις 11μμ φτάσαμε στην Κοζάνη. Κατευθυνθήκαμε στο «Ταξίδι στο Χρόνο», ένα όμορφο μαγαζί, που γνώριζα από προηγούμενη επίσκεψη στην πόλη. Εκεί μας περίμεναν ο Μίμης και ο Αχιλλέας –ο οποίος έκανε ένα ταξίδι «αστραπή» από Θεσσαλονίκη για να μας αποχαιρετήσει- καθώς επίσης και ο Γιώργος, ο φίλος του Μίμη.
Όλοι μαζί καθίσαμε να πιούμε μια μπύρα και να αστειευτούμε και κατά τις 12 επιστρέψαμε σπίτι. Παραγγείλαμε πίτσες -γιατί τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται- και μιλήσαμε λίγο για το πλάνο της επόμενης μέρας. Η ώρα ήταν περασμένη και τελικά έμεινε και ο Αχιλλέας στην Κοζάνη. Όλοι μαζί βολευτήκαμε στο σπίτι του Μίμη, περιμένοντας να ξημερώσει η μέρα της αναχώρησης.
(465χλμ.)
Ξημέρωσε η ημέρα της ουσιαστική έναρξης του ταξιδιού! Ο Μίμης, αναλαμβάνοντας το χρέος της έγερσης, μας ξύπνησε από τις 7πμ. προκειμένου να ξεκινήσουμε νωρίς. Όντως τα κατάφερε και κατά τις 9πμ βρισκόμασταν ήδη στον δρόμο για Κρυσταλλοπηγή, τον συνοριακό σταθμό Ελλάδας-Αλβανίας που βρίσκεται κοντά στην Φλώρινα.
Χαιρετηθήκαμε με τον Αχιλλέα και δώσαμε ραντεβού να βρεθούμε σε περίπου 15 μέρες μετά. Επιλέγοντας την Εγνατία οδό, για περίπου 60-70χλμ. κινηθήκαμε σε σχετικά γοργούς ρυθμούς κερδίζοντας χρόνο, ακολουθώντας τις πινακίδες για «Κρυσταλλοπηγή» και «Korce». Μόλις αφήσαμε την Εγνατία Οδό, η διαδρομή συνέχιζε μέσα σε ένα εκπληκτικό, καταπράσινο τοπίο που μας προδιέθετε πολύ θετικά για το ταξίδι μας. Σε περίπου μια ώρα από την αναχώρηση και έχοντας διανύσει περίπου 100χλμ., φτάσαμε στον τελωνειακό σταθμό.
Μετά από μια ολιγόλεπτη στάση περάσαμε τα σύνορα σε λιγότερο από 10 λεπτά, χωρίς απολύτως κανένα πρόβλημα. Σε αντίθεση με ότι είχαμε ακούσει τις τελευταίες μέρες στην τηλεόραση σχετικά με προβλήματα που δημιουργούνταν από τους υπαλλήλους εκατέρωθεν, για εμάς τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά.
Μπήκαμε στην Αλβανία. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Για μένα παρά το γεγονός πως είναι μια γειτονική χώρα, ποτέ δεν είχα την επιθυμία για κάποιο ταξίδι – εξόρμηση εκεί. Ίσως, οι αναφορές σε αυτή, σε μικρότερες ηλικίες, έχουν εντυπωθεί έντονα στο μυαλό μου και υποσυνείδητα απέφευγα να έχω κάποια ταξιδιωτική επαφή μαζί της. Εντούτοις, κάτι με έτρωγε και αυτή την φορά –περισσότερο η περιέργεια- με έκανε να θέλω να πάρω μια γεύση, έστω και περαστικός.
Ακολουθήσαμε την διαδρομή Korce – λίμνη Οχρίδα – Elbasan – Tirane – Shkodre – σύνορα. Συνολικά διανύσαμε 350χλμ.ποιλίκης κατάστασης οδοστρώματος και κυκλοφοριακής συμφόρησης!!! Σε γενικές γραμμές οι κατάσταση του δρόμου ήταν υποφερτή, με το χειρότερο σημείο του να είναι περίπου 20χλμ. περιμετρικά της λίμνης Οχρίδας και άλλα τόσα περίπου μετά την πρωτεύουσα. Οι δρόμοι στενοί και ελάχιστα τμήματα ήταν αυτοκινητόδρομοι. Γίνονται έργα πριν τα Τίρανα και ένα νέο τούνελ, ήδη μας γλίτωσε από αρκετό ελικοειδή δρόμο από το βουνό. Ενδεχομένως, η συγκεκριμένη διαδρομή να ήταν όμορφη αλλά επειδή εμάς μας ενδιέφερε να περάσουμε σύντομα την χώρα, ίσως δεν μας ενόχλησε τόσο αυτή η παράκαμψη.
Ένα ακόμα πρόβλημα ήταν τα πολλά φορτηγά που κυκλοφορούσαν στην περιοχή, έκαναν την κατάσταση πραγματικά επικίνδυνη. Γενικά, η οδηγική παιδεία των ντόπιων είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Ο καθένας κάνει ότι θέλει στο δρόμο και ενδεχομένως η επιθετική οδήγηση να θεωρείται ένα είδος επίδειξης σε συνδυασμό –πάντα- με την μάρκα του οχήματος. Πέρα όμως από αυτό χρειάζεται πάρα πολύ προσοχή και δεν ήταν λίγες οι φορές που αποφύγαμε κακοτοπιές, εξαιτίας του γεγονότος πως πηγαίναμε με αργούς ρυθμούς και με προσοχή.
Πραγματικό μαρτύριο αποτέλεσε η διέλευση μας μέσα από Τίρανα, κάνοντας μας να πιστεύουμε πως το όνομα της αλβανικής πρωτεύουσας σχετίζεται με το «Τυραννία». Ένα πραγματικό χάος που φάνηκε από την αρχή, όταν είδαμε τον τρόπο με τον οποίο κατέληγε η εθνική οδός εισόδου στην πόλη, σε κάποια στενά δρομάκια μιας συνοικίας!!! Ευτυχώς που πολλοί ντόπιοι μιλούσαν ελληνικά(!) και εύκολα συνεννοηθήκαμε για το ποια ήταν η κατεύθυνση εξόδου. Επί της ουσίας δεν ήταν δύσκολο, απλά έπρεπε να ακολουθήσουμε μια συγκεκριμένη λεωφόρο και για να βγούμε στην εθνική οδό για Durres και στην συνέχεια την έξοδο για Kumze. Το μποτιλιάρισμα ήταν απίστευτο!!! Δυστυχώς όμως δεν θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε καθώς δεν υπήρχε εναλλακτικός δρόμος.
Το κακό όμως δεν σταμάτησε εκεί. Βάλαμε βενζίνη σε ένα πρατήριο που θεωρητικά έλεγε πως δεχόταν πιστωτικές κάρτες, ενώ, όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια, δεν ίσχυε. Το αποτέλεσμα ήταν να πληρώσουμε με ευρώ (που σε γενικές γραμμές δέχονται παντού) με ισοτιμία που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματική. Ενδεχομένως μας έκλεψαν 2-5 ευρώ, αλλά δεν βαριέσαι…
Επίσης, μεγάλος μπελάς αποδείχτηκε η διαδρομή μετά τα Τίρανα για περίπου 30-40χλμ. Σε εκείνο το σημείο μας περίμενε μια ατελείωτη ουρά οχημάτων που μπορούσε να σου διαλύσει τα νεύρα!!! Ευτυχώς που ήμασταν με μοτοσικλέτες και κάναμε αρκετούς «τολμηρούς» ελιγμούς, προκειμένου να προσπεράσουμε αρκετά οχήματα. Παρόλα αυτά, η καθυστέρηση ήταν αρκετή. Ενώ μέχρι τα Τίρανα θεωρούσαμε πως είχαμε φτάσει σχετικά άνετα και σύντομα, αυτό αναθεωρήθηκε –εντελώς- από την στιγμή που μπήκαμε στα Τίρανα και μετά.
Στην ήσυχη πόλη Shkodre φτάσαμε κατά τις 7μμ. και κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση, απολαμβάνοντας την θέα του κάστρου και του ποταμού. Αξίζει να αναφέρω πως σε κάποιο σημείο της πόλης υπάρχει ένας κυκλικός κόμβος που οδηγεί στο κέντρο της και στην απέναντι πλευρά του ποταμού. Εκεί υπάρχει η σήμανση που δείχνει τις χιλιομετρικές αποστάσεις διαφόρων ευρωπαϊκών πόλεων και οδηγεί –ουσιαστικά- στα σύνορα Muriqan.
Εμείς όμως θέλαμε να φτάσουμε στα σύνορα με το Μαυροβούνιο, που ήταν περίπου 30χλμ. από την Podgorica, στην συνοριακή πόλη Bajraku Hotit. Έτσι λοιπόν ακολουθήσαμε τις πινακίδες για κέντρο και στην συνέχεια την σήμανση για την προαναφερθείσα συνοριακή πόλη. Όσο πλησιάζαμε προς τα σύνορα, τόσο λιγότερη ήταν η κίνηση.
Σε γενικές γραμμές η παρουσία αστυνομίας ήταν αισθητή. Εμείς πετύχαμε περίπου 5-6 μπλόκα κατά την διάρκεια του ταξιδιού μας στην Αλβανία. Ευτυχώς, τα περισσότερα ήταν από την απέναντι πλευρά του δρόμου. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός πως τα οχήματα που έρχονταν από το αντίθετο ρεύμα, δεν μας προειδοποιούσαν… αυτό δεν συμβαίνει ούτε στην Γερμανία!!!
Στα σύνορα περάσαμε πολύ γρήγορα και χωρίς προβλήματα. Μπαίνοντας στο Μαυροβούνιο η αίσθηση ήταν εντελώς διαφορετική. Ίσως να έχει να κάνει το γεγονός πως η εμπειρία από την Αλβανία δεν ήταν η καλύτερη. Φυσικά δεν θα ήθελα να καταδικάσω μια χώρα μόνο και μόνο από κάποια πράγματα που είδα με ένα πέρασμα. Όμως θεωρώ πως ανταποκρίνονται σε αρκετά μεγάλο βαθμό με την πραγματικότητα
Θετικές εντυπώσεις άφησε η Οχρίδα. Υπάρχει μια ήπια τουριστική ανάπτυξη, όχι τόσο άσχημα δομημένη. Γενικά από όπου περάσαμε, στο μεγαλύτερο ποσοστό, τα σπίτια στα χωριά ήταν καινούρια ή ανακατασκευασμένα, δίνοντας μια εντύπωση νοικοκυριού. Επίσης θετικές εντυπώσεις άφησαν οι διαδρομές μετά την λίμνη Οχρίδα μέσα στα βουνά.
Συναντήσαμε πολλά εστιατόρια και ταβέρνες στο δρόμο, κάτι που δεν έχω δει σε όσες χώρες έχω ταξιδέψει. Τέλος εκείνο που προκαλεί εντύπωση στον επισκέπτη είναι τα «Lavash», τα υπαίθρια πλυντήρια… πάρα πολλά και παντού. Οι παροχές ελάχιστες. Από ένα σημείο και μετά στο μυαλό μου ερχόταν η ατάκα: «Έχεις λάστιχο νερού; Ανοίγεις πλυντήριο!!!»
Μόλις περάσαμε τα σύνορα και μπήκαμε στο Μαυροβούνιο ακολουθήσαμε μια όμορφη παραλίμνια διαδρομή, κάνοντάς σε να αισθανθείς πολύ όμορφα που μπήκες σε μια νέα χώρα. Η ώρα ήταν περασμένη και είχε νυχτώσει, οπότε και δεν μπορούσες να απολαύσει το τοπίο όπως ήθελες. Σε λίγο άρχισε να ψιλαχίζει… Φορέσαμε αδιάβροχα και σύντομα φτάσαμε στην πρωτεύουσα του Μαυροβούνιου. Οι πρώτες εντυπώσεις καλές αν και ταλαιπωρηθήκαμε να βρούμε το ξενοδοχείο (Bambis Hotel - 95€/4άτομα) που ήταν στα περίχωρα της πόλης. Τα gps των παιδιών δεν διέθεταν χαρτογράφηση της πόλης και οι πινακίδες των οδών ήταν ανύπαρκτες. Ρωτώντας από εδώ και από εκεί, τελικά το βρήκαμε. Η επιλογή μας, που είχε γίνει ιντερνετικά την προηγούμενη μέρα, αποδείχτηκε επιτυχής. Τα δωμάτια καλά και καθαρά.
Ευτυχώς το παιδί στην ρεσεψιόν μιλούσε αγγλικά και μπορέσαμε να συνεννοηθούμε για το που θα μπορούσαμε να πάμε στην πόλη και που να φάμε. Μας πρότεινε ένα εστιατόριο σε απόσταση 1χλμ. από το ξενοδοχείο το οποίο και επισκεφτήκαμε. Όπως αποδείχθηκε ήταν πολύ καλό και φθηνό, καθώς αποτελούσε στέκι ντόπιων. Το νόμισμα της χώρας είναι το ευρώ, οπότε δεν χρειάστηκε να αλλάξουμε χρήματα.
Επιστρέφοντας μας σταμάτησε αστυνομία, κυρίως γιατί δεν φορούσα κράνος ως συνεπιβάτης. Κουβέντα στην κουβέντα και μόλις είπαμε πως ήμασταν Έλληνες γλιτώσαμε τις περαιτέρω περιπέτειες… Όταν φτάσαμε στα δωμάτια δεν είχαμε κουράγια για περισσότερες βόλτες και κάπως έτσι τελείωσε η πρώτη –ουσιαστικά- μέρα του ταξιδιού…