Η σημερινή μέρα είχε αρκετά χιλιόμετρα να καλύψουμε προς βορρά, προκειμένου να προσεγγίσουμε την περιοχή της Βρετάνης. Σκεφτήκαμε πως θα ήταν προτιμότερο να διανύσουμε 400χλμ μέχρι το παραλιακό Saint Nazaire και για τον λόγο αυτό να μην βάζαμε ενδιάμεσους προορισμούς. Ετσι λοιπόν, είπαμε να σηκωθούμε λίγο πιο αργά, καθυστερώντας την αναχώρησή μας με μια ενδιάμεση στάση στο ιστορικό κέντρο της Bordeaux. Ο καιρός ήταν άστατος με φάσεις ηλιοφάνειας και έντονης συννεφιάς.
Μαζέψαμε τα πράγματά μας και κατευθυνθήκαμε προς την περιοχή Begles και ειδικότερα στον πεζόδρομο δίπλα στον ποταμό Garonne. Η κίνηση στη πόλη ήταν πολλή άνετη, πιθανότατα λόγω ημέρας, Κυριακή. Με εντυπωσιάσαν -για μια ακόμα φορά- τα διατηρητέα νεοκλασικά κτίρια. Οι δρόμοι ήταν καλοσυντηρημένοι, με παρουσία πολλών πεζοδρόμων και αρκετού πράσινου. Πραγματικά η πόλη εκπέμπει μια έντονη γοητεία στον επισκέπτη... τουλάχιστον έτσι το αισθάνθηκα εγώ! Ο παραποτάμιος πεζόδρομος ήταν γεμάτος κόσμο που βολτάριζε, μικροί, μεγάλοι, οικογένειες, ζευγάρια. Φωτογράφιζαν, περπατούσαν, χάζευαν στο υπαίθριο παζάρι, ρέμβαζαν την γέφυρα Pont de Pierro και τα πλοιάρια που έκαναν βόλτα τουρίστες και ντόπιους. Η κυριακάτικη βόλτα στον πεζόδρομο αποτελούσε την καρδιά της πόλης! Μείναμε να χαζεύουμε τον κόσμο για να νιώσουμε την ενέργειά τους. Η τελευταίες αυτές στιγμές στην Bordeaux, μου δημιουργούσαν την αίσθηση πως δεν θα ήταν η τελευταία φορά, που θα έβλεπα την πόλη... Μια υπόσχεση που λέω για ελάχιστες πόλεις...
Πριν αφήσουμε την Bordeaux, κάναμε μια βόλτα στον παραλιακό δρόμο και πήραμε τον δρόμο για Angouleme - Paris, διασχίζοντας μια από τις γέφυρες του ποταμού Garonne. Είχαμε αποφασίσει να δοκιμάσουμε να χρησιμοποιήσουμε μόνο το εθνικό και επαρχιακό οδικό δίκτυο και όχι τον αυτοκινητόδρομο. Οχι για τα χρήματα, αλλά επειδή διέσχιζαν ομορφότερες περιοχές και κυριώς ήταν κοντύτερα, σχετικά, στην θάλασσα.
Μέχρι το Mirambeau, δισχίσαμε περιοχές με μικρότερους ή μεγαλύτερους αμπελώνες. Τις περισσότερες φορές κάλυπταν μεγάλες εκτάσεις, σχεδόν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου!!! Τα κλήματα ήταν απόλυτα στοιχισμένα και κυρίως κλαδεμένα, αφού η διαδικασία του κλαδέματος γίνεται με μηχάνημα που περνά ανάμεσα από τις συστάδες των κλημάτων. Σε πολλά σημεία οι αμπελώνες είχαν επιγραφές που ενημέρωναν για το τοπικό παραγόμενο κρασί. Αλλού υπήρχαν τα Chateaux, που ουσιαστικά ήταν κάποια οινοποιία. Κάποια από μπορείς να επισκεφτείς, είτε με εισιτήριο, είτε δωρεάν, για να σου κάνουν ξενάγηση στους χώρους και να δοκιμάσεις κάποια από τα προιόντα.
Μπροστά μας ο καιρός έδειχνε πολύ φορτωμένος. Ελπίζαμε πως δεν θα βραχούμε αλλά η ευχή μας σύντομα δεν εισακούστηκε. Με τις πρώτες ψιχάλες που ξεκίνησαν, φορέσαμε απευθείας τον αδιάβροχο εξοπλισμό. Ευτυχώς για ελάχιστα, καθώς σύντομα ο ήλιος χαμογέλασε στον καταγάλανο ουρανό. Συνεχίσαμε την πορεία μας σε ένα επίπεδο περιβάλλον με μέτρια βλάστηση και χωριά που έδειχναν διαφορετικά με όλα όσα είχαμε δει μέχρι εκείνη την στιγμή! Τα σπίτια ήταν πετρόχτιστα αλλά με ανοιχτόχρωμη πέτρα, είτε βαμμένα λευκά. Είχαν κεραμιδοσκεπές, αλλά δεν είχαν την προσοχή των πιο ορεινών χωριών που είχαμε περάσει.
Κάναμε 2-3 στάσεις για ξεκούραση και ανεφοδιασμό, που τελικά βρήκαμε πρατήριο με υπάλληλο για να πληρώσουμε με κάρτα και όχι αυτόματα. Λίγο πριν το Marans σταματήσαμε για μια πάρουμε κάτι από έναν φούρνο, από τους λίγους που λειτουργούσε. Αγοράσαμε και ένα μπουκάλι κρασί από την περιοχή για να το πιούμε στο Sant Nazaire. O δρόμος κυλούσε με άνεση, σε μια επίπεδη περιοχή που μερικές φορές μπορούσες να απολάσεις την θέα του απέραντου Ατλαντικού Ωκεανό! Eνα δροσερό αεράκι ερχόταν από δυτικά που μας δρόσιζε κατά όλη την διάρκεια της διαδρομή!
Περάσαμε έξω από το La Rochelle, La Roche S-Yon, Nantes. Το σκηνικό δεν άλλαξε. Κατά τις 8μμ μπαίναμε στο Saint Nazaire . Μπορώ με σιγουριά να πω, πως ήταν από τις πιο τακτοποιημένες πόλεις που είχα δει. Η ρυμοτομία της πόλης ήταν τετραγωνισμένη και τα σπίτια αντίστοιχα με αυτά των χωριών της Νορμηγίας, λευκά και τετραγωνισμένα. Οι δρόμοι απίστευτα συντηρημένοι! Κατευθυνθήκαμε προς το ξενοδροχειο που είχαμε κάνει κράτηση από την προηγούμενη ημέρα.
Το Appart'City Saint-Nazaire Centre ξενοδοχείο άνηκε στην ίδια αλυσίδα με αυτό της προηγούμενης μέρας. Είχαμε μείνει ευχαριστημένοι και για αυτό είπαμε να μείνουμε και πάλι στο αντίστοιχο στο Saint Nazaire. Δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν αντιστοίχως ικανοποιητικά... Η ρεσεψιόν ήταν κλειστή λόγω Κυριακής και υποτίθεται πως θα μας είχαν αφήσει τα κλειδιά του δωματίου σε ένα κιβώτιο που θα ανοίγαμε με κωδικό. Δεν μας είχαν στείλει τίποτα. Μετά από τηλέφωνα, βγάλαμε άκρη και ανεβήκαμε στο δωμάτιο που ήταν ταλαιπωρημένο. Φυσικά ούτε ιντερνετ δεν είχαμε, οπότε δεν μπορούσαμε να προγραμματίσουμε την επόμενη διανυκτέρευση. Μου την έδωσε απίστευτα...
Ετοιμαστήκαμε και είπαμε να κάνουμε βόλτα προς το λίμανι για να μην κάθομαι στο δωμάτιο και εκνευρίζομαι περισσότερο. Ενώ λοιπόν η πόλη φαινόταν σχεδόν έρημη μέχρι εκείνη την στιγμή, στο λιμάνι είχε αρκετό κόσμο. Κυρίως νέοι, μάλλον εξαιτίας κάποιας συναυλίας. Είπαμε να καθίσουμε σε ένα από τα εστιατόρια για να φάμε καμιά πίτσα. Ακόμα και στο εστιατόριο, οι υπάλληλοι έδιναν την εντύπωση έλλειψης επαγγελματισμού... Μάλλον η αρνητική ενέργεια με είχε επιρρεάσει... Το λιμάνι φαινόταν μάλλον εμπορικό, χωρίς κάποια στοιχεία γραφικότητας, όπως και η υπόλοιπη πόλη εξάλλου. Ισως να τα έβλεπα όλα στραβά, ίσως και να ήταν... Η επόμενη μέρα θα το αποδείκνυε...
