Με ανυπομονησία περιμέναμε το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος. Παρά την πρωτοφανή καλοκαιρία που επικρατούσε τον Μάιο, την εβδομάδα πριν το συγκεκριμένο τριήμερο η βροχή συμπεριλαμβάνεται στο καθημερινό πρόγραμμα! Το γεγονός αυτό, μας κράτησε σε αναμονή μέχρι τελευταία στιγμή για το που θα πάμε.
Την Παρασκευή το βράδυ και με βάση τα τελευταία προγνωστικά του καιρού αποφασίσαμε να κινηθούμε νότια, προς την Πελοπόννησο και ειδικότερα στην Μεσσηνία. Η βροχή μέχρι τότε δεν είχε σταματήσει να πέφτει κατά διαστήματα… Το ραντεβού δόθηκε για τις 9.15πμ. στο ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ στο Δαφνί.
Με το ξύπνημα το πρώτο πράγμα που διαπιστώσαμε όλοι μας, ήταν ο καταγάλανος ουρανός!!! Η μέρα θύμιζε καλοκαίρι, ενώ η θερμοκρασία ήταν σε λογικά για την εποχή επίπεδα. Κατά τις 9.30πμ. ο Βαγγέλης, ο Πάνος και ο Μανώλης βρισκόμασταν στο σημείο συνάντησης και συζητούσαμε για την διαδρομή.
Πριν αρκετό καιρό είχα κάνει την διαδρομή Κόρινθος – Τρίπολη ακολουθώντας την παλαιά εθνική οδό. Έχοντας τις καλύτερες εντυπώσεις, την πρότεινα στους υπόλοιπους. Τους φάνηκε πολλή καλή ιδέα! Πρόβλημα με την διανυκτέρευση δεν υπήρχε, οπότε και δεν μας ενδιέφερε η ώρα άφιξή μας στον τελικό προορισμό, τις Γούβες (Μεσσηνίας).
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, με πολλή όρεξη οδηγώντας στην μονότονη εθνική οδό Αθήνας – Κορίνθου. Περάσαμε τον κόμβο του Λουτρακίου και ακολουθήσαμε την σήμανση για Τρίπολη. Μόλις περάσαμε τα διόδια της Νεμέας, βγήκαμε από την πρώτη έξοδο που συναντήσαμε στην οποία υπήρχε η σήμανση για Άργος και Ναύπλιο.
Να αναφέρω πως με τον τρόπο αυτό δεν ακολουθήσαμε το παλαιό εθνικό δίκτυο από την αρχή. Αν θελήσετε να το κάνετε αυτό, θα πρέπει να ακολουθήσετε τις πινακίδες για Αρχαία Κόρινθο προσέχοντας να βρείτε τις πινακίδες για Άργος και Ναύπλιο. Με το που βρεθήκαμε στο παλαιό εθνικό δίκτυο η διαδρομή έγινε απολαυστική. Η κίνηση ήταν μικρή και αυτό λόγω ημέρας (καθώς τον υπόλοιπο καιρό είναι ελάχιστη!) Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα για όσους χρησιμοποιούσαν την διαδρομή παλιότερα…
Στην πορεία μας για το Άργος, συναντήσαμε μια πινακίδα που οδηγούσε στα Δερβενάκια (2χλμ). Έτσι δεν χάσαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε την περιοχή. Δεν υπάρχει κάποιο χωριό. Ο δρόμος οδηγεί σε ένα σημείο που βρίσκεται το επιβλητικό μνημείο του ήρωα της Επανάστασης 1821, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Το άγαλμα έχει στηθεί προς τιμή της εξαιρετικής σημασίας, για την εξέλιξη της Επανάστασης, μάχης των Δερβενακίων. Από το σημείο αυτό απολαύσαμε την πανοραμική θέα της ευρύτερης περιοχής. Λίγο πριν μέσα στα πεύκα υπάρχει μια μικρή εκκλησία και μια ταβέρνα.
Εμείς προτιμήσαμε να απολαύσουμε το καφέ μας στο Άργος. Η αιτία ήταν ο φίλος μας Γιάννης. Μόλις φτάσαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, είχαμε την αίσθηση πως βρισκόμασταν στην μέση του καλοκαιριού, λόγω ζέστης! Ευτυχώς τα καφεδάκια και τα κρύα νερά που μας πρόσφερε ο Γιάννης, ήταν ό,τι το καλύτερο! Παρά του φόρτου εργασίας (λόγω της ανακαίνισης του ξενοδοχείου του), είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε για θέματα της περιοχής αλλά και για τα αξιοθέατα της.
Η ώρα περνούσε, οπότε κάποια στιγμή αποφασίσαμε να αναχωρήσουμε. Ευχαριστήσαμε τον Γιάννη και του υποσχεθήκαμε όταν θα τελειώσει με την ανακαίνιση θα τον επισκεφτούμε ξανά. Ακολουθώντας τις πινακίδες για Τρίπολη, φτάσαμε στο χωριό Μύλοι (γνωστό στο παρελθόν από τα σουβλάκια του!). Ουσιαστικά λίγο μετά –πιο συγκεκριμένα στο «θρυλικό» εστιατόριο του Αδράμη- ξεκινά η διαδρομή του Κολοσούρτη. Η κίνηση είναι ελάχιστη και μετά βίας τα οχήματα που συναντήσαμε μέχρι την Τρίπολη ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού!
Η διαδρομή ήταν απολαυστική. Η θέα καταπληκτική. Σταματήσαμε αρκετές φορές για φωτογραφίες. Σε κάποια σημεία βρήκαμε τα ερειπωμένα απομεινάρια των εστιατορίων που σε άλλες εποχές έσφυζαν από τους περαστικούς και αποτελούσαν τους σταθμούς ξεκούρασης των ταξιδιωτών. Για όσους έχουν ζήσει αυτή την εποχή, οι σημερινές εικόνες σε συνδυασμό με εκείνες των αναμνήσεων, προκαλούν ένα μελαγχολικό συναισθηματικό «παιχνίδι»…
Συνεχίζοντας φτάσαμε στο χωριό Στενό, το οποίο αποτελεί και το τέλος της διαδρομής. Λίγο αργότερα βρεθήκαμε στην νέα εθνική οδό, ενώ ο καιρός ήταν «βαριά» συννεφιασμένος. Με κατεύθυνση προς Καλαμάτα, αποφασίσαμε να σταματήσουμε για φαγητό στο κλασικό «Πλάτανο» στην Κάτω Ασσέα. Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, η επιλογή μας ήταν επιτυχημένη, καθώς έπιασε ένα «ψιλόβροχο».
Μέχρι να τελειώσουμε το φαγητό, η βροχή είχε σταματήσει. Τα σύννεφα κινούνταν προς τα βόρεια. Αποφασίσαμε λοιπόν, στην περίπτωση που ο καιρός θα μας το επέτρεπε, να επισκεπτόμασταν το εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας (γνωστό για τα πλατάνια που βρίσκονται στην οροφή του). Δυστυχώς πριν την Μεγαλόπολη μας έπιασε βροχή που –ευτυχώς- δεν κράτησε για πολύ. Φτάνοντας στο κόμβο για Αγία Θεοδώρα, ο καιρός δεν μας έδειχνε τα καλύτερα σημάδια για να συνεχίσουμε. Αναχωρήσαμε για Καλαμάτα, όπου ο καιρός φαινόταν να είναι καλός…
Αφού περάσαμε τις στροφές της Τσακώνας και φτάσαμε στον κόμβο για Κυπαρισσία και Καλό Νερό, σταμάτησα και πρότεινα να επισκεφτούμε ένα μνημείο του Κολοκοτρώνη (για 2η φορά στο συγκεκριμένο ταξίδι!), του οποίου πινακίδες είχαν εντοπίσει παλιότερα. Μάλιστα, είχα προσπαθήσει να το επισκεφτώ, αλλά την περίοδο εκείνη πραγματοποιούνταν έργα οδοποιίας στην περιοχή.
Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμασταν να κινούμαστε στην διαδρομή για Κυπαρισσία με προορισμό το χωριό Βασιλικό, όπου ήταν ο κόμβος για το συγκεκριμένο μνημείο. Μετά από περίπου 15χλμ. Φτάσαμε στην διασταύρωση όπου υπήρχε η πινακίδα. Στρίψαμε αριστερά και ακολουθώντας μια ασφαλτοστρωμένη διαδρομή 3-4χλμ. καταλήξαμε σε αδιέξοδο στο οποίο βρισκόταν μια παλιά μικρή εκκλησία αλλά και ένας χώρος όπου γίνονταν έργα. Μνημείο του Κολοκοτρώνη… πουθενά!
Προφανώς η τοποθεσία σχετιζόταν με κάποιο τρόπο με τον Κολοκοτρώνη και «προσεχώς» θα έφτιαχναν ένα σχετικό με αυτόν μνημείο. Φυσικά, όμως, οι υπεύθυνοι είχαν φροντίσει να τοποθετήσουν πινακίδες και να φτιάξουν τον δρόμο. Όλα αυτά μας τα επιβεβαίωσε και ένας ντόπιος, που εμφανίστηκε από το «πουθενά», λίγα λεπτά αργότερα…