Σάββατο, 9.05πμ. Ξυπνάω από το «δαιμονισμένο» χτύπημα του τηλεφώνου. Στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο Σάκης. «Φιλαράκι καλημέρα! Τι λες, πάμε καμιά εκδρομούλα;», μου λέει. Χωρίς δεύτερη σκέψη του απαντάω θετικά. Το ραντεβού δόθηκε για τις 10πμ. στα διόδια της Ελευσίνας.
Μετά από μια ώρα βρισκόμασταν στα διόδια με τον χάρτη ανοικτό να καταστρώνουμε το «σχέδιο δράσης». Προορισμός: Σπήλαιο Λιμνών. Κάθε φορά που ταξίδευα είτε προς Καλαμάτα, είτε προς Πάτρα, συναντώντας την πινακίδα «Σπήλαια Λιμνών», η ίδια σκέψη καρφωνόταν πάντα στο μυαλό μου: «…θα πρέπει να κανονίσω να τα επισκεφτώ…». Αυτή την φορά βρήκα την ευκαιρία να το κάνω.
Διανύσαμε 100χλμ. μονότονου αυτοκινητόδρομου (Ε.Ο. Αθηνών-Τρίπολης) και στρίψαμε δεξιά στον κόμβο της Νεμέας. Ακολουθώντας τις πινακίδες για Νεμέα, περάσαμε μέσα από τους αμπελώνες της Αρχαίας Νεμέας (2χλμ.) στους οποίους παρασκευάζονται τα γνωστά τοπικά κρασιά. Συναντήσαμε αρκετούς οινολογικούς οίκους αλλά και αμπελώνες με ταμπέλες που πληροφορούσαν για την επωνυμία που τροφοδοτούν.
Λίγο πριν την Νεμέα (8χλμ.) το μάτι μας έπεσε στην «σκαρφαλωμένη» εκκλησία της Παναγιάς. Πραγματικά ένα εντυπωσιακό θέαμα που θυμίζει τα μοναστήρια των Μετεώρων. Παρατηρήσαμε πως υπήρχε δρόμος που οδηγεί σε αυτό. Αναζητήσαμε την σχετική σήμανση αλλά χωρίς επιτυχία. Κινηθήκαμε, λοιπόν, με προσανατολισμό την εκκλησία αναζητώντας πρόσβαση. Πράγματι, δίπλα από το 1ο ΤΕΕ της Νεμέας ξεκινάει ο μικρός δρόμος που φτάνει στην εκκλησία.
Για καλή μας τύχη η είσοδος ήταν ανοιχτή (αν και δυσκολευτήκαμε λίγο να ανοίξουμε την μπλοκαρισμένη -από την πολυκαιρία- σιδερένια εξώπορτα). Στο χώρο δεν υπήρχε κανείς. Παρόλα αυτά ήταν όλα τακτοποιημένα. Τα δύο παλιά κτίρια μαρτυρούν πως -κατά πάσα πιθανότητα- η εκκλησία ήταν μοναστήρι παλαιότερα. Ακολουθώντας την πέτρινη σκάλα βρεθήκαμε σε έναν χώρο μικρές αίθουσες που θύμιζαν κελιά μοναχών. Στο ανώτερο σημείο του κτιριακού συγκροτήματος (να σημειωθεί πως ένα μέρος του ήταν χωμένο μέσα στον βράχο), βρίσκεται η μικρή εκκλησία της Παναγίας. Ο μικρός προαύλιος χώρος προσφέρει μια καταπληκτική πανοραμική θέα της περιοχής. Δυστυχώς δεν βρήκαμε κάποια ενημερωτική επιγραφή για την ιστορία της εκκλησία. Όπως και να είναι αξίζει να την επισκεφτείτε αν βρεθείτε στην Νεμέα.
Αναχωρήσαμε, ενώ ο ήλιος έκανε τον τόπο να «βράζει». Αποφασίσαμε να κινηθούμε στο επαρχιακό οδικό δίκτυο. Ακολουθώντας την σήμανση για Αηδόνια (9χλμ.), Γαλατάς (11χλμ.), Πλατάνι (16χλμ.), διασχίσαμε μια μεγάλη πεδιάδα με διάφορες καλλιέργειες και ελαιώνες. Ήδη μερικά χιλιόμετρα πριν την διασταύρωση της Σκοτεινής, αρχίσαμε να ανεβαίνουμε υψομετρικά. Σταματήσαμε σε αρκετά σημεία για φωτογραφίες. Ταυτόχρονα έκαναν την εμφάνισή τους τα έλατα. Η θερμοκρασία νιώσαμε να είναι υποφερτή πλέον. Η ελατόφυτη διαδρομή (18χλμ.) περνάει από το όρος Ολίγυρτος. Στο υψηλότερο σημείο της βρεθήκαμε στα 1.300μ.
Κατηφορίζοντας είδαμε από ψηλά το μεγαλοχώρι Κανδήλα. Το προσπεράσαμε χωρίς να σταματήσουμε στο ομώνυμο μοναστήρι που πιθανότατα παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον. Η ζέστη μας έκανε να αποζητούμε δροσερά μέρη. Ποιο ήταν το καταλληλότερο;;; Φυσικά το Σπήλαιο των Καστριών ή όπως το γνωρίζουν οι περισσότεροι το «Σπήλαιο Λιμνών» (www.kastriacave.gr).
Όντως μετά το Λεβίδι ακολουθώντας τις πινακίδες για Καλάβρυτα, φτάσαμε στο σπήλαιο (45χλμ.) λίγο μετά το χωριό Καστριά. Η διαδρομή μέχρι την Κλειτορία ήταν -σε επαρχιακό δίκτυο- ενδιαφέρουσα και άνετη. Από εκεί και πέρα το δευτερεύον επαρχιακό δίκτυο ήταν εξίσου ενδιαφέρον -από άποψη τοπίου- αλλά ο δρόμος σαφώς στενότερος.
Το σπήλαιο που ανακαλύφθηκε τυχαία από τους κατοίκους του χωριού, λειτουργεί όλο τον χρόνο. Ονομάστηκε έτσι εξαιτίας της ύπαρξης 13 λιμνών, εκ των οποίων 2 μόνο είναι επισκέψιμες στα 500μ. που μπορεί να περπατήσει ο κάθε επισκέπτης. Έχουν βρεθεί σκελετοί ανθρώπων και ζώων. Η μοναδική μορφή ζωής είναι τα 4 είδη νυχτερίδων, οι φωλιές των οποίων βρίσκονται κοντά στην φυσική είσοδο του σπηλαίου (παραμένει κλειστή πλέον). Στις νυχτερίδες οφείλεται τυχαία ανακάλυψή του. Η τιμή του εισιτηρίου ανέρχεται στα 9€. Το μοναδικό αρνητικό σημείο ήταν η εποχή που επισκεφτήκαμε το σπήλαιο. Λόγω της έλλειψης βροχών εντός του σπηλαίου η παρουσία του νερού ήταν ελάχιστη. Σε καμιά περίπτωση η πραγματικότητα δεν ανταποκρινόταν στις φωτογραφίες που είχε τύχει να δούμε (που απεικόνιζαν λίμνες και μικρούς καταρράκτες). Για τον λόγο αυτό προτιμήστε να το επισκεφτείτε τους χειμερινούς μήνες. Το ωράριο επισκέψεων είναι: 9πμ.-5.30μμ (καθημερινές) και 9πμ-6.30μμ (σαββατοκύριακα).
Με το τέλος της περιήγησης μας, δεν βρίσκαμε το κουράγιο να αφήσουμε την φυσική δροσιά που μας πρόσφερε ο χώρος. Επειδή όμως είχαμε αρχίσει να πεινάμε, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε το Πλανητέρο, για το οποίο είχαμε ακούσει θετικές κριτικές. Ακολουθώντας κατεύθυνση για Κλειτορία, συναντήσαμε την διασταύρωση(2-3χλμ.) για Πλανητέρο, Ελατόφυτο, κτλ Η διαδρομή μέχρι το χωριό μας εντυπωσίασε εξαιτίας των τεράστιων πλατάνων και του ποταμού που ακολουθούσε παράλληλα –σε πολλά σημεία- το δρόμο.
Αφού περάσαμε την παλιά νεροτριβή βρεθήκαμε στις «πηγές» που βρίσκονται μέσα σε ένα μεγάλης έκτασης και δροσερό πλατανόδασος. Εκεί βρίσκονται και μερικές ταβέρνες με τοπική σπεσιαλιτέ την φρέσκια πέστροφα. Δεν χάσαμε φυσικά να την δοκιμάσουμε. Η ώρα περνούσε χωρίς να το καταλάβουμε με την κουβέντα απολαμβάνοντας το πανέμορφο τοπίο.
Κατά τις 6μμ. αποφασίσαμε να συνεχίσουμε και να επισκεφτούμε το Ελατόφυτο που βρίσκεται περί τα 10χλμ. μετά το Πλανητέρο. Ουσιαστικά το χωριό βρίσκεται «σκαρφαλωμένο» στους πρόποδες του Χελμού. Αρχικά ο δρόμος περνάει μέσα από μια περιοχή γεμάτη πλατάνια. Σιγά – σιγά ο ερημικός δρόμος ανηφορίζει και την εμφάνισή τους έκαναν τα έλατα. Το τοπίο πραγματικά εντυπωσιακό!!! Περίπου 4-5χλμ. πριν το Ελατόφυτο συναντήσαμε χωματόδρομο... Ο Σάκης δεν έχασε το κουράγιο του και συνεχίσαμε. Δυστυχώς η αυτονομία βενζίνης της μοτοσικλέτας του τον πρόδωσε... υποχρεώνοντάς μας να επιστρέψουμε χωρίς να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας! Παρόλα αυτά το τοπίο –έστω μέχρι το σημείο που φτάσαμε- μας αντάμειψε με το παραπάνω! Αξίζει τον κόπο και κυρίως για τους φίλους της off-road οδήγησης καθώς ο χωματόδρομος είναι βατός και άνετος.
Επιστρέψαμε, λοιπόν στο Πλανητέρο και ακολουθήσαμε τις πινακίδες για Καλάβρυτα. Η διαδρομή περνάει κοντά από το χιονοδρομικό, προσφέροντας μια πανοραμική άποψη των Καλαβρύτων. Πραγματοποιώντας την τελευταία στάση της εκδρομή μας, ήπιαμε ένα καφέ στην κεντρική πλατεία, απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό του «Οδοντωτού». Περιμέναμε να «πέσει» λίγο ο ήλιος που μας είχε «ζαβλακώσει» όλη την ημέρα.
Τελικά η επιλογή μας αυτή αποδείχθηκε σωστή, καθώς κατά την επιστροφή μας –μέχρι το Διακοπτό- είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τα πανέμορφα και ρομαντικά χρώματα του ορίζοντα ανάμεσα από τους βραχώδεις όγκους της περιοχής...
