Με αφορμή του ερχομού των Κρητικών, Άρη – Άντα, και της επιθυμίας τους για μια μικρή βόλτα στην Πελοπόννησο, αποφασίσαμε να εξορμήσουμε το σαββατοκύριακο. Αν και οι μετεωρολογικές προβλέψεις δεν ήταν αισιόδοξες, δεν αναβάλαμε τα σχέδια μας.
Οι Κρητικοί αναχώρησαν από την Αθήνα από την Πέμπτη με προορισμό το όμορφο Ναύπλιο, όπου θα συναντούσαν τον Γιώργο Ζ. Τους πρότεινα να ακολουθήσουν την παλαιά εθνική οδό Κορίνθου – Άργους. Κατά το απογευματάκι συναντήθηκαν με τον Γιώργο Ζ. και μαζί περιπλανήθηκαν στο γραφικό Ναύπλιο αποκομίζοντας θετικές εντυπώσεις.
Χαρακτηριστικά ο Άρης περιγράφει:
«O καιρός ήταν καλός και η πρωτεύουσα με είχε πνίξει.Το Ναύπλιο ήταν μια παρά πολύ καλή ιδέα. Το είχα επισκεφθεί και στο παρελθόν, αλλά αυτήν τη φορά ανακάλυψα το τι είχα χάσει.
Η επίσκεψη στο Ναύπλιο, πάντα και για τους περισσότερους, είναι καφεδάκι, μια βόλτα στην παλιά πόλη, φαγητό σε κάποιο ταβερνάκι και πίσω στην πολύβουη Αθήνα.
Αξίζει όμως τον κόπο, μένοντας κανείς στο Ναύπλιο να το ανακαλύψει λίγο περισσότερο.
Ο γιος του Ποσειδώνα, ο Ναύπλιος, το έχτισε δίνοντας το όνομά του και η μνήμη αυτή ήταν ο πρώτος κρίκος στη μεγάλη πολιτιστική αλυσίδα της Ιστορίας του, που δεν φτάνουν τα 850 σκαλοπάτια του Κάστρου του Παλαμηδίου για να την μετρήσουν.
Πόλη απέριττη, που σέβεται τον επισκέπτη της στο μεγαλύτερο ποσοστό της. Αν και ο επισκέπτης σεβαστεί την πόλη και τους κατοίκους της, έχει να κερδίσει πολλά.
Η ιστορία της πόλης δεν είναι αμελητέα. Πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας, το Μπούρτζι σημείο αναφοράς της πόλης, χτισμένο πάνω στο μικρό νησάκι των Αγίων Θεοδώρων και το Παλαμήδι είναι πλέον γνωστά....αξίζει όμως κανείς να τα περπατήσει και όχι να μείνει απλώς παρατηρητής. Περπατώντας στα σοκάκια της πόλης, περπατάς μέσα στην ιστορία και στο θυμίζει κάθε πέτρα της. Απολαμβάνοντας κλασικά ένα καφεδάκι παραλιακά με θεά το Μπούρτζι είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει. Η θεά σε ηρεμεί και μετά, αν σε πάρουν τα πόδια σου, αρχίζει η όμορφη βόλτα που σου μένει χαραγμένη στο μυαλό.
Ακολουθώντας περιμετρικά το μονοπάτι και κάνοντας έτσι τον γύρο του λιμανιού, ανακαλύπτεις το ποσό όμορφο είναι το Ναύπλιο... έχει μια ηρεμία που δεν σε βάζει στον κόπο να ανακαλύψεις από που προέρχεται... Απλά το μάτι και οι αισθήσεις χορταίνουν. Ανεβαίνοντας στο κάστρο του Παλαμηδιού, έχεις την ευκαιρία να δεις όλη την πόλη, αλλά και το χρώμα της. Όποιος ζει σε μεγάλο αστικό κέντρο διαπιστώνει αμέσως ότι η πόλη είναι ανθρώπινη. Με το περπάτημα έρχεται και η πείνα σαν φυσικό επακόλουθο. Τα παμπολα ταβερνάκια είναι πανέτοιμα να ικανοποιήσουν και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη, με διάφορα πλούσια εδέσματα...μην ξεχάσει κανείς να δοκιμάσει το ντόπιο κατασκεύασμα, το τυροπιτάρι... απλά τέλειο!!!!!
Το Ναύπλιο κρύβει επίσης κάτι πολύ όμορφα cafe-bar, μακριά από την παραλία...
Αν κατά τύχη έχετε κάποιον γνωστό Ναυπλιώτη (εμείς είχαμε τον Γιώργο Ζ.) φροντίστε να προμηθευτείτε από κάποιο φαρμακείο, χάπια για το στομάχι και την χώνεψη... πιστέψατε με, θα τα χρειαστείτε...
Το σίγουρο είναι ότι σε αγκαλιάζει τόσο ζεστά που σίγουρα κάποιος θα ξαναπάει ... »
Την Παρασκευή το απόγευμα μαζί με την Πλουμιστή ξεκινήσαμε να βρούμε τους υπόλοιπους στο Ναύπλιο που θα διανυκτερέυαμε. Μέχρι τα διόδια της Νεμέας, οδηγήσαμε στην μονότονη Νέα Εθνική Οδό για 100-110χλμ. Περίπου 20-50μ. πριν τον σταθμό των διοδίων βρήκαμε στην μικρή έξοδο με την χαρακτηριστική πινακίδα για «Σπαθοβούνι». Ο δρόμος συνεχίζει κάτω από την εθνική και περνώντας μπροστά από ένα πρατήριο καυσίμων, οδηγεί στο Ναύπλιο. Υπάρχει σχετική σήμανση. Μέχρι την παλιά εθνική οδό Κορίνθου – Άργους, ο δρόμος είναι στενός και με σχετικά μέτρια ποιότητα οδοστρώματος. Ουσιαστικά τα τελευταία 20 χρόνια έχει αφεθεί στην τύχη του, λόγω της σήραγγας του Αρτεμισίου και της νέας εθνικής οδού. Παρόλα αυτά, εξαιτίας της αύξησης των διοδίων -ειδικότερα αυτών της Νεμέας-, είναι πολλοί αυτοί που επιλέγουν την συγκεκριμένη διαδρομή προκειμένου να φτάσουν σε Άργος ή Ναύπλιο.
Μετά από 5χλμ. ο δρόμος συναντάει την παλιά εθνική (λίγο μετά το Χιλιομόδι). Στρίψαμε δεξιά και συνεχίζαμε για Ναύπλιο που απείχε περί τα 30-40χλμ. Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη και διέσχιζε –στο μεγαλύτερο μέρος της- ελαιώνες. Περάσαμε 2-3 χωριά μέχρι που συναντήσαμε στην αριστερή μας πλευρά τα Δερβενάκια. Από μακριά μπορείς να διακρίνεις το μνημείο, στο οποίο στέκεται αγέρωχο το άγαλμα του Κολοκοτρώνη. Απέχει μόνο 2χλμ. από την εθνική οδό και πραγματικά αξίζει τον κόπο να το επισκεφτεί κανείς.
Κατά τις 9μμ. φτάσαμε στο Ναύπλιο και κατευθυνθήκαμε προς το χωριό Νέο Ροεινό όπου βρίσκονταν οι υπόλοιποι. Ο Γιώργος Ζ. είχε ήδη ανάψει τα κάρβουνα και προετοιμαζόταν να ψήσει 6 κιλά μπριζόλες! Το τι ακολούθησε το φαντάζεστε… Καταλήξαμε να κοιμηθούμε κατά τις 4πμ το πρωί!
Επόμενη μέρα…
Το εγερτήριο είχε οριστεί για τις 9πμ. Κατά τις 10πμ. βρεθήκαμε όλοι μαζί στον παραλιακό δρόμο για Μύλους να πίνουμε ένα γρήγορο καφεδάκι με θέα το Παλαμίδι και το Μπούρτζι. Ο καιρός ήταν σχετικά καλός, γεγονός που μας ανέβασε την διάθεση.
Το εγερτήριο είχε οριστεί για τις 9πμ. Κατά τις 10πμ. βρεθήκαμε όλοι μαζί στον παραλιακό δρόμο για Μύλους να πίνουμε ένα γρήγορο καφεδάκι με θέα το Παλαμίδι και το Μπούρτζι. Ο καιρός ήταν σχετικά καλός, γεγονός που μας ανέβασε την διάθεση.
Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε τα όμορφα Άνω Δολιανά, μια που οι Κρητικοί δεν είχαν ξαναπάει. Όπως ήταν φυσικό ακολουθήσαμε την διαδρομή μέσω Κολοσούρτη, ένας ελικοειδής δρόμος 35-40χλμ., που σε πολλά σημεία του προσφέρει εντυπωσιακή πανοραμική θέα του Αργολικού κόλπου.
Κάθε φορά που κάνω την συγκεκριμένη διαδρομή εντυπωσιάζομαι από την θέα αλλά και την ρομαντικότητα που εκπέμπουν τα ερειπωμένα κτίρια των εστιατορίων που παλιότερα έσφυζαν από κόσμο. Κάνοντας μια στάση στην παλιά ταβέρνα «Πολυβολείο», μέσα στον εγκαταλελλειμένο χώρο ακόμα μπορείς να ξεχωρίσεις τον χώρο της κουζίνας, των τραπεζιών. Είναι στιγμές που νομίζεις πως ακούς τις συνομιλίες των ταξιδιωτών που έκαναν μια στάση για να ξεκουραστούν…
Μετά την διασταύρωση του Αχλαδόκαμπου, βρίσκεται ένα εξωκλήσι. Ακριβώς κάτω από ένα μοναστήρι. Κάναμε μια στάση για να απολαύσουμε το τοπίο και να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Η κίνηση από ελάχιστη έως ανύπαρκτη!
Συνεχίζοντας φτάσαμε στο χωριό Στενό και στην γέφυρα που βρίσκεται στην πλατεία στρίψαμε αριστερά. Περάσαμε το χωριό Λιθοβούνι, για να καταλήξουμε στο χωριό Στάδιο. Εκεί συναντήσαμε τον δρόμο που έρχεται από Τρίπολή και οδηγεί στο Άστρος. Στρίψαμε αριστερά και μερικά χιλιόμετρα παρακάτω ακολουθήσαμε την δεξιά πορεία στην διχάλα, που οδηγούσε προς Άνω Δολιανά.
Υπάρχουν 2 δρόμοι για το χωριό των Άνω Δολιανών. Αυτός που συναντάς στην πρώτη διασταύρωση. Είναι ο πιο γνωστός και ο συντομότερος (4χλμ). Και ο δεύτερος, ο ορεινός, ο οποίος αφού συνεχίσεις 5χλμ. από την πρώτη διασταύρωση, συναντάς μια ταβέρνα στην οποία στρίβεις δεξιά ακολουθώντας μια διαδρομή 5χλμ. μέχρι τα Άνω Δολιανά. Ο δρόμος σκαρφαλώνει στα 1.100μ. διασχίζοντας άγρια δέντρα και καστανιές. Λίγο πριν το χωριό συναντήσαμε έναν μικρό καταρράκτη, ονόματι «Του Αϊ Γιαννιού το ρέμα» και λίγο παρακάτω μια μικρή εκκλησία. Η περιοχή διαθέτει όμορφες διαδρομές για πεζοπορία αλλά και ποδηλασία.
Όπως ήταν αναμενόμενο δεν ήταν δυνατόν να βρεθούμε στα Άνω Δολιανά και να μην επισκεφτούμε τους φίλους μας Γιώργο και Βίκυ στο ζεστό και γουστόζικο καφέ τους, το «Ονειρολόγιο». Για μια ακόμα φορά απολαύσαμε τους καφέδες μας, τα σπιτικά γλυκά του κουταλιού και τα ρακόμελα με θέα τους πρόποδες του Πάρνωνα.
Η ώρα περνούσε ευχάριστα όταν πήραμε την απόφαση να αναχωρήσουμε για Μεσσηνία. Προορισμός μας ήταν η περιοχή Γούβες κοντά στο χωριό Αβραμιού, όπου θα διανυκτερεύαμε. Δυστυχώς ο καιρός είχε βαρύνει αρκετά και σε ορισμένα σημεία έπεσαν και μερικές ψιχάλες. Αρχικά είχαμε σκεφτεί να επισκεφτούμε την Αγία Θεοδώρα, μια γραφική εκκλησία μετά το χωριό Ίσαρης στην Μεγαλόπολη. Βλέποντας όμως τον καιρό, αλλάξαμε τα πλάνα μας.
Κατά το απόγευμα καταλήξαμε στις Γούβες. Έχοντας προμηθευτεί κάποια εφόδια, ανάψαμε το τζάκι και ετοιμάσαμε κάτι να φάμε. Η βραδιά πέρασε δίπλα στο τζάκι, πίνοντας κρασί και λέγοντας ιστορίες από ταξίδια.
